GECE ve ANNE

Anlamını bulmaktan korkup hayra zorlarken rüyayı
içini çekip sokuldu yine geceye içimdeki çocuk...

Çıkıp yürüsem şimdi elinden kurtulup gecenin
bitecek sanki yeryüzü,
                ansızın uçurum.

                Ey! durgun saçları karıştıran hayal.
Affetmeye yatkın ruhumun bağışlamadığı gölge,
terket beni, beni terket ve karış geçmişe.

Ve artık istemem saçlarımda gezinse de ellerin
soruları karışmış kanatlar gibiyiz, yanlış,
geceden doğmalıydım ben, geceden,
kendime anne olmuşum meğer
                 sokakları kovalarken çocuklar.

Durup düşündüm de bende gülümseyen bir resmi yok
içini çekip sokuldu yine geceye içimdeki çocuk...

yasakmeyve, Mart-Nisan 2004