Atlas

Yarım bir düşü tamamlayacaktım seninle,
oltanın ucuna dilimi vurmasaydın.
Taşıyamadım dünyayı o temiz duyguya,
küçüktü ellerim, güçsüzdüm, seni de tutamadım
giyotini tuttum sonra, keskin bir şeyleri sevdim.
Bakışlarına asılan bir süstüm sadece,
içindeki çölün figüranı... inatla suladım kumu.
Şimdi duydum, ölmüş içinin bahçıvanı.

Evvel zaman gömüsüyüz hepimiz,
içimizde kuruyan yaprağın düşmeme umudu.
Bu giyotini kaldır artık kalbimden,
nasıl olsa sevemem omuzlarımdayken yaşama yükü.
Uzanıyorum, bahçıvanın gömüldüğü yere.

Mutluluk da mı fazla
intihar süsü verilmiş bir hayata