ATEŞE SU

dilimin ucunda değil artık vazgeçtiklerim,
bana bir söz verilmedi, sadece mesafe
kat ettiğim her tende bir bıçak yarası kaldım
sürtünerek bir yaprağa sandım yaşadığımı
ya da dokunarak bir denize ne çok ağladım
herkes gidince susmayı denedim,
uyuyunca şehir, hıçkırarak üzüldüm açık gözlerime
bir kafiye kadar beceremedim cümleye yakışmayı
giden gitti, ben niye kalamadım, anlayamadım

insaf et!
zerre kadar mutlu olduysam
okyanus kadar da mutsuzdum

asılan her ipi boynuma ölçtüm,
sonra ‘hayat’ dedim, ‘ölümü beklemeye değer’
bekledim, ne ölüm geldi çabuk
ne de uzattığım ellerimi tutacak biri
pislikten kaçırırken nefes alan şu nesneyi
çamurla sıvanmış bir yerlere hapsettim
ah! bu ben, ne kadar da beceriksizdim
istemediğim her şeyi üzerimde taşıdım
etimi cehenneme temiz hazırladım

itinayla bölüştürdüm kalbimi,
yetim hakkı kalmasın diye yetim kaldım
emdikleri saf kan için kimse şükretmedi
bundandı belki bereketsizliğim,
ne kadar verdiysem çünkü o kadar yetmedim
hazır ol kalbim! dünya perdesini yırtıyor,
dürüst olunca yalan da olursun diyerek

insaf et!
zerre kadar istediysem
okyanus kadar da vazgeçtim