VURGUN

(1)
Fırtına araladı gel-gitlerin sesini
rüzgâr bile uyurken daha
tahta iskelede

Vakit uzun sanırdık
gençtik daha

dinlerken çam kozalaklarını

Sığındım, sus dedim kendime
incirin yaprağında
saklıyım

sözüm bana uzak imiş

Akşamdır dedin, yükselir su
görünmez olur tenha
taşar incirin sütü

Bunu sana her akşam
kayasına çekilen
yengeç anlatır

sular sana aşk imiş

(2)
Mırıl mırıl
derin daldın sonra
suya

Ve susmak... o büyük unutuş
geri döner
her dalgada

Üstelik, doğru
kapıldım gidiyorum
girdabına...

sonsuz bize yakın imiş

(3)
İşte böyle diye yazdı
giderken
vurgun yedim

uzak bize sonsuz imiş

Akatalpa, Sayı 129, Eylül 2010.