KAYIP RUHLAR

Kanar yarasanın gözleri,
ateşböceği ışığında
kaçar karanlık mağarasına.
Kayboluş, çöl fısıltısı,
yaprakların güz ağıdı,
sonsuzluğun uğultusu…
Kanar sazlıklar
yanar karda donan yalnızlık.
Tabutumuz kristalden
yeşil, beşgen, mor ışıltılı.
Suyu ararken sessiz ruhumuz,
bilinmeyen bir miğfere çarpar
kristaller uçuşur
gecenin kar duvağı gibi
alnından öper ruhumuzu
susuz yılların yanan dudağı.

Suyun ortasında bir ağaç
kristal yıldız çiçekleri doğurur
şimdi, hiç durmaksızın
kayıp ruhların Asma Bahçesinde
karşı koyamadan aktığımız su
başıboş, asi ağaçlara gebe.

Gece Kelebeği’nden