HANÇER DANSI

Gecenin esneyen bir ağzı vardır
ağaç yanlış açıyordur çiçeğini

Sabah uyanan taşlarla başlar büyük suya
terk edilen insan birden uçurumdur kendine

Menzil damlayadursun yolu özleyene
usulca açılır insana bir ağıt, bir yalnızlık

Giderek beni unut sezginin dilinde.

Ağzı tütün kokan sıkıntı
çıplak incinmişliğimizi giyinse

İçini tutan kolonlarda dozerin diş izleri
zamanla birer enkaz arkadaşlığın mazisi de

Bir arkadaşlık ki nice demlerden sonra
fedakârlığın camı öyle narin, hohlasan kırılır

Giderek sesi çıkmaz olur bıçağın kesişine.

Susmayı öğrendiğimiz sınırların dili
hangi boşluğu soyunsak avutan bir sanrı

Baharın bahçesinde bir tümce serinlik
yağmurun dostça uzanması çimene

Ne zaman küslüğe kapansa kapıları
uzun süre ipte beklemiş bir boyun gibi

Yaradan konuşmanın hançeri kalır geriye!

Varlık / Sayı 1236 / Eylül 2010