Ayşe ve Yüzü Gizli Erkeği

Ayşe dedikleri ağlayan bir kadın masal
yatağı üç yakıntı aşk, üç yitik adam yorgunu
hiç bıkmadan şiirler yazıyor yeni gelecek olana
ruhu kâğıtlara sinik bir genç ölmüş ağaç kokusu

Ayşe’nin göğüsleri sızlıyor hoyrat okşanmaktan
karanlıktan bir öksüz kız çocuğu kadar ürküyor
kuşların uçmadığı çöl akşamları durgunluğunda
çok zamandır kimselerle konuşmuyor

Ayşe vahalarla mezarları karıştırıyor bugünlerde
yoğun bir nedamet sızıyor kumlu dudaklarından
neyi varsa alıp götürmüş bütün ölü berberiler
uyurken yanaklarında turunçtan bir güneş batıyor

Ayşe’nin dardağan gölgesine saklı düşlerinde
yağız doru ve parlak sağrılı bir at soluk soluğa
altın işlemeli heybelerinde iri hurmalar yüklü
üstündeki peçeli uğrunun yüzü seçilmiyor