KIRLANGIÇLAR 1

Kırlangıçlar uçarken bir flüt sesi duydum.

Teni rüzgârlı ve  yüzü uzak
bir başka kadınla da ressamlar sokağında dolaşmak
istedim belli belirsiz bir an.

Seninle balkonda gazetelere bakarken
bir boşluk oldu,
bir misafir zaman;
sanki sen de fark ettin yüzündeki, kuşları bile ürküten
başkalaşımı.

Kırlangıçların bahar sevinciyle  – hava boşluklarıyla –  uçuşu
ikinci bir derinlik katar hüznün bizi terk edişine.

Senin yüzünde akasyanın gölgeleri oynarken
sana sanki Floransa’nın kavisli bir köprüsünden
metalik gri bir Pierrot kıyafetiyle gümüş bir flüt çalan
şu adamın bir hüzün mesafesi kadar
uzağındaymışsın gibi bakıyordum.

Mutsuzluğun geri çağırdığı tutku yaşantıları.

Sabaha karşı ıhlamur kokan ılık sokağı 
(uçuk, pastel geceliğinle merdivenden inişini hayâl ederek)
uyku sıcaklığını ıhlamur kokusuyla içime
(sokağın mutlak sessizliğine doğru içime) çekerek
şimdiki zamana geri sarıp sarıp
yeniden geçmek istiyordum.
Gazete hışırtısı sesleriyle ağlamak istiyordum.
(Ağlamak istemekle, ağlayamamak
(arasında, flüt sesini bastıran
(uğultulu bir hava boşluğu vardır!)

Mutsuzluğun geri çağırdığı tutku yaşantıları.

Ressamlar sokağında flüt sesiyle, flüt sesiyle
hayatımızın en acemi suluboya
resimlerini görmek istemek.

Eylül ’99, İstanbul