KARBON

karbon bir denizden geldim
açılmış yelkenlerimle indim aranıza
zamanın ruhunu tutukluyordu ilm fısıdayan adamlar
kaçıncı şamana bunu anlatırken
düştüm sahte rüyaların düşük ayarlı somyasından
kalebentler mızraklarına abanmış
hedefteki ben' i avlamaya yekiniyordu
durdurdum rüzgarın havlayan yes' ini
kork dedim avcı yetimlerden
çünkü şamardır şahdamarı kesik devşirme
osmanoğlu' nun aguşuna
tepeden inen develere kalker tapınak parçalarını
yüklemiş bedeviler, kaşlarını indirip toprağa
mızraklarının uçlarını sivrilttiler çakmaktaşlarıyla
çöl, insanın hayat hırkasıdır, diye bağırdım
güneşin alnına yeni sözler dürmek için
şaşırılmış bir yön gibi kaldı elimde bakalit pusula
her cins, kendi yönünü arasın aşkın ırasında
sorulmuş tüm sorulara cevaptı, yaşmağını kanatan
gülüşün, ey bedevi dilber
bakarken anladın kızıldeniz' e adadığım dizeyi
alnımın çatında şaklayan bumerangtan
düşen topraktı, bedenim değil
başımı keserken sahibin olan o yalduz hırsız
toplayıp kirmanını vurdun çöl dağlarına yüzünü
gölgeni bana serinlik olsun diye mi buraktun
ey mah cemaline binbir nakş
indirdiğim namlu varak

sabahı kovan cerenlere ağıttır şimdi yedi askı
antares gömsün beni göv tapınağa
karbon denizi' ne kadar
cesedimi ben kendim taşırım!