ÇIBAN

işlek bir cezadır çocukluk bazen
yaralı tanrıları iyileştirmekle gidilen...

her uzak kimlik istiyordu ve tekrar.
rengi yok çürük bir besteydi ölüm
siyah kedilerin geçtikleri yerlerde söylenen
ve çürümeye terk dualardı sevgililer;
dilerim şehir soldursun seni
ısrarla ve giderek ıslata buruştura...

sonra onlar şüphenin kesikleriyle gittiler,
bir takım otlardan köprülerden bulaşarak;
gömleklerini ve yanlışlarını babalarına giydirdiler.

yokluktan sızdırılmış saatlerdik.
yaslı bir geçmişi alır gibi açığa,
çürümeye terk sorulardı sevgililer;
- o bekar evlerinin sabırsız tüllerini
kaç isli ayrılık benzetecek
ömrün doğusunu üzen bir çıbana...

anı tozları, billur söz çiçekleri,
tafta şarkılardan yapılan gövden
aynada sürdürüyor şimdi
ölü bir roman kişisi olan seni.

çarşılar vermeyecek artık
eve kızan çocukların
vitrinlere düşürdükleri tanrının gölgesini.

hayal çöktü, su aşındı içimde
korkarım

acı çamaşırıma geçecek...