İSTANBUL

bilincin uluyor bağrın yaralı
sırtında hançerin her bir türlüsü
azgın açık kanıyorsun

ne çok bana benziyorsun

herkes seni bir yanından
benzetmeye uğraşıyor kendine
sen nerenle gülüyorsun

ne çok bana benziyorsun

ne çok bana benziyorsun istanbul

bin bir renge kucak açan
yavan kafalar kurbanı
her türlü söyleniyorsun

ne çok bana benziyorsun

gecelerin hacıyatmaz
gündüzlerin deli dana
tembellikten çürüyorsun

ne çok bana beziyorsun

ne çok bana benziyorsun istanbul

kırılan dökülen sensin
kargaların gagaları gözlerin
sözde kırıp döküyorsun

ne çok bana benziyorsun

sureti sularda narsist
nergis nergis gülmek için
destan zaman kolluyorsun

ne çok bana benziyorsun

ne çok bana benziyorsun istanbul

sevdiklerini sananlar
sana mersiye düzüyor
sen şiiri yaşıyorsun

ne çok bana benziyorsun

"gel !" diyen mevlana gelsin
görsün sana gelenleri
ne gönüller çekiyorsun

ne çok bana benziyorsun

ne çok bana benziyorsun istanbul

her yerlisin hep yerlisin
ömrün bilir koygun derinliğini
öfkenin yedi rengi’nde
koca yürek taşıyorsun

ne çok bana benziyorsun ıstanbul