şimdi “güneşte” sin(*)

        m. anday’a

akılcı ve felsefi
kendine özgü ve lirik
antikçağ’dan bir şair
çağdaş zamanlarda klasik

İpekböceği gibi ağır
sürükleyerek ardından
Dut ağaçlarının dibine
alıp götürdün bizi

üstümüzde menevişli
yıldız işlemeli
gök bezi
kafamızda
çimlenen düşünceler
serildik sevgiliynen
sere serpe
çimenlerin üstüne
serilmeden
üstümüze çimenner

akılla yazılır diyordun ya şiir
şiirdeki lirizmin
ilyada
odesseus
lir tınıları
ve deniz sirenleri
herkes kendine özgü
özlü derinliğinde senin
felsefi bir öz kendiliğin

Beden kelebek olur kanatlanır
kanatlandın işte uç uçabildiğince
sonsuzluğun gök örtüsü
toprağımız(ın) üstünde
yoksa bu toprak serilecek üstüne
çimenner serpilecek

gidenlerin ardından
diyordu ki şair
(ki ölüme yazgılı ve insana dair)
“Her ölüm erken ölümdür”
ölen hele bir de şairse
bu en erken ölümdür

öfkesi kınında bir halk ozanı
bu kervana
en önde katılannardan biri
“Ölüm adın kalleş olsun”
öyle bir harlı
öyle de gür ki nefesi
soluksuz akar insan
okkalı bir has(...)tir çekilir
ki
soluk soluğa bırakır

bu melih cevdet anday’ın
kırmızı bir kiraz dalı gibi
ırgalanıp silkinerek
bir hoş gittiğidir
şu mendebur dünyadan

öyleyse gelin
giderayak şu dünyada
biz de katılalım
sürerayak bu söyleme:

bir insan onu tanıyan son insan unutursa
asıl o zaman ölür
öyleyse bu durumda kim öldün diyebilir
hırka çıktı don değişti başkalaştı bedenin

dar saatlere sığmadı ömrün
şimdi “güneşte” sin

30 kasım 2002/24 ocak 2006
ali ekber ataş

(*) adana’da, çıkan “ardıçkuşu” sanat edebiyat dergisi’nin, ağustos 2003 sayısında yayımlandı.