ben deniz “fahribey”in “doktorluk” armağanı(*)
v. günyol
1.
dünyaya kazık çakmaya gelmedim
diyor adam
tövbe tövbe tövbe tövbe
sürerayak edilecek laf mı bu
edebiyatımızın cumhurbaşkanı
nasıl olsa bir varmış bir yokmuşuz
şu doğanın koynunda
biz istesek de istemesek de
ömrümüzde gün inecek akşama
içimizdeki en genç yaşlı
en ileri düşüncelerle
koşuyorduk ki biz
yorulmak nedir bilmezken
içleri boş başaklar gibi
havadaydı başlarımız
o bitmeyen koşuda
yığılıp kalınca
yarı yolda bırakınca
zaman bizi
panik üstüne panik
o bizden de telaşlı
üstümüze titrerdi
hem yaşlanmazdı hem uslanmaz
yüreği alaz alaz
içendeki deli dumrul bir aşktı
tutulmuş şırıl şırıl gözleri
gözlerinde sırılsıklam bakışlar
içinde paslanmayan bir yürek
hepimizden ilerde
giderayak "deniz"lere karışmaktı dileği
ine ine çıkıyorken
doksan ikinci basamağındayken
merdivenin
hep sabırsızlık içindeydi
bilmem ki
bu niyeydi
nedendi
niçindi
2.
her şey hazır herkes burada
tekmili birden kıran tuvalet
üstelik tiril tiril herkes
püfür püfür estiren bir hava
esebildiğin kadar es
nasıl olsa
“dır dır”lanma(1) günündeyiz
“dır dır da dır dır/dır dır da dır dır”
biri mikrofonda ele aldı sazı
hastası olduğu belli
dellenip duruyor avaz avaz
“vedat günyol’un doktorluğuna
en çok sevinen benim
çünkü ben onun hastasıyım”
diyerek çalıp söylüyor
coşarak köpürerek taşarak
salondakileri kırıp geçiriyor
zaman ha bire altına kaçırıyor
bu ikinci doktorluğun
yanında yarenlikler
can yücel iştimada şarapsız kaldı diye
döşeniyor şiirleri döşenip öttürüyor
dilinde küfürleri zil zurna bir öfkeyle
pofur pofur eserek
şu bizim günyol vedat’ın
en sevmediği işler gelir de başına tüner
gel de “dır dır”lanma birader
dır dırı bol bu günde
dervişlik hırkasına bizde
yüz görümlüğünü takıp
hem ıslanalım hem de ıslayalım dedik
şu mendebur dünyada
nasıl olsa giderayak hepimiz
damlamışken dem haneye
demlenip gideriz sürerayak
tutkumuzdandır
ipe gidip ipten dönmediğimiz
o halde ne duruyoruz kalkın ayaklanın
şu gariban halkımızı düm-düze(de)rek
düzlüğe çıkanlardan ayıklayarak
kirişi kırıp açılalım
kurtaralım dünyayı
bu şirretlik kör inançtan
3.
evlek evlek villalarımız
sıra sıra
kartal yuvalarımızın
birinde
bi tanesiyle
baş göz edelim derken seni
şu üniversitenin(2)
gözü açık pırofesörlerinden biri
bizden önce davranıp
sırtına giydirdi(ler) cübbeyi
dır dır da dır dır
dır dır da dır dır
derviş vedat bi çare
tepeden tırnağa yare
dostun bağında çare
yarasın sara yürüye
darısı
başımıza
dem alıp
dem hanede
demlenelim
yüzyıla
ine ine
çıkıyorken
bahar ilen
yüz yüze
şol ömrün
her deminde
hep telaş
hep sabırsızlık
içindeydi
bilmem ki
bu tez
canlılık
niyeydi
nedendi
niçindi
4.
dile gelseler tanıyanlar onu
cimrimi cimri bir söz ustası
derler
ona bakarsan
bir sayfayı geçmemeli
der
yazının en hası
gerisi laf salatası
gözlerinde insan sıcağı o bakış
elma koruluğuydu yaşamı
gençtik geçip gittik içinden
bu ömürlük bahçenin
bir duruşu vardı
sankim elma ağacı
alçakgönüllü dalları yerde
ürün verişi dalları eğişi
tam ona göre
kara çalınmamış saçıyla
antikçağ’dan bir bilge
çağımızın yunus emres’i
pir sultan’ı
babeuf’ü
daha ne ki...
acaba darağacımız hazır mı
burada mı hınzır paşa
öyleyse ne duruyoruz
sarılın ipine
kurtuluyoruz
insan insanın kurdu
olsa da
insan tek umudumuz
04 nisan 2002/18 kasım 2005
(1) v. günyol, ikinci doktoradan sonra, bu unvanları bir harf ekleyip “dır dır” diye söyleyip yazardı.
(2) Maltepe üniversitesi’dir sözü edilen.
(*) “berfin bahar kültür sanat dergisi. sayı 89. temmz 2005’te yayımlandı.
