CAM

 

düş zenginliğine açık gözleri vardı camın

kapalı yüzünde kalbi kırık ayna.

nasıl da çoğalırdık ırmak ağızlarında; zaman

durup bakardı bize, aldırmazdık.

camın bu davranışı anlam katardı söze.

 

cam: benim gözlerimden akan yaştı

başımı dayardım yüzüne, ırak sevgiliye

kupkuru bir yaş yollardım. ıpıslak

kediye bakan isli cam: anılara anı katardı.

 

geceye kapılanmış akşam zamanı içirirken taylara

dudakları olmayan ağzıyla kan kusardı hayat.

dipsiz kuytularda susardık

beyaz nakış ipliğiyle örerken geceyi kış, belli ki

yalnızlığını sınardı camda.

 

hayatın ortasında sıkışıp kalmış patika

: parçalanmış ruhuydu taşın, sol omzunda

irice bir kan lekesi, avucunda yaralar

ve sonra cama hohlanmış öfkesi vardı kışın

Sivas’taki avluda, şımarık kuşlar…

 

uykusunu bölerdi gecenin

ölümle bir olup karanlığı yırtan acının tik-takları

duyuldukça uzaktan

çaresizliğin kuyusuna taş atardı yağmur; diz boyu

çamur iri parmaklarını…

 

zamanın derinliğine ulaşan cam

artık içimizi yansıtan ayna, hep kırıldıkça

 

ulaşamayacak hiç kimse mutluluğa…