KIVAM

şehirlerarası bir yalnızlıktı gittiğim
otobüsler mola yerlerine sokulgan ama küs
kalkıp, bozkırda tanyeri gibi ağırbaşlı
kımıldarken; düşünceli, değiyordum acı ufka


turuncuydu, yalnızlık çeşitlerinde bulunan
bilir; paylaşılmaz mı ne, toprağı çınlasın
Özdemir Asaf püskürtmüş son bulutları, belki
bize düşen o yalnızlık buketi, hani gidilir...


düne bak, kışa basıyor artık bağlı ayaklarımız
buzlanan gün dağarıdır, soğuksa ömürden değil
sıcak sözcükler damıtırken kılavuzsuz aşk göğü
birbiriyle olgunlaşan yalnızlıklardık biz, harlı.