Hüznü Sevmez Papağanlar

kadehlerimizdeki yâkut kristal parçacıklarıydı ayrılık
yutkundukça kesildi seslerle sessizliğimiz
en çok üşüdüğümüz yerden kanardık

masamızda dargın çiçekler
bir de Attilâ İlhan’ın ‘elde var hüzün’ ü

uykusuzluğumu yırttım, gözlerimde kan yangını
uykusuzluğunu yırttın, gözlerinde eflâtun hâleler
sessiz sokaklardan geçtik bir başımıza ve birlikte

sabahın tanıkları serçeler bizimle sustu
konuşanlarsa sadece papağanlar

camları tüketince kadehlerimizi de vurduk içimizdeki duvara
boyun eğdik kendi bedenlerimizdeki dev düşmana
kan rengini kaybetti, biz birbirimizi

- ahh ‘ayrılık’ o kadar gerçekti ki ! . .

Ayten Çolakoğlu