KENT YİTİĞİ NAZIM MUTLU

Beni bu kente yalnızlıktan üşümeler getirdi
günlüğümün yedeğinde yitik gülüşler
gitgide hızlandı çalar saat
sabahlarda asfaltın bulanık aydınlığı
akşamlarda kırık dökük kaldırım
arsız unutuşlara taşıdı beni.

Beni bu kente göçmen yaz yağmurları getirdi
ellerimde taze ceviz kınası
mendil bahçelerde yapma küstümçiçeği
apartmanlar haraç alır ışık payımdan
dönüşlerde artıyor tenimin solgunluğu
bu sağır sokaklar avuttu beni.

Beni bu kente kırık düşler getirdi
gömleğimin deseninde çürüyor ikindiler
Kuşlar vardı sılada -ki eğilirdi gökyüzü
şimdi ancak caddelerde öpüyor izlerimi
okullu çocukların dinmeyen ezgileri
o küllenen masallar unuttu beni.

Beni bu kente yanık güzlen getirdi
adresimde hep kırılgan yazılar
çayımda demli hüzün kalemimde mor sızı
veriyorum gözlerimi külrengi duvarlara
beni bu kente soğuk kaçış trenleri
getirdikçe götürür başka bir kente beni.

Sürgündeki acılar ki yeni kentler üretir.

Ali Rıza Kars
Çağdaş Türk Dili Dergisi Temmuz 2001 sayısı