HİÇBİR İNCELİĞİN KALMADIĞI BİR ÇAĞDA

Hiçbir inceliğin kalmadığı bir çağda
havarilerini kaybetmiş İsa
Tanrısını arıyor
dünya’nın bütün otobanlarında.

Yarım bir şiir öbür yarısını
Aşk, kayıp öznelerini arıyor...

(Defterlerimi uçuruyor rüzgar;
boş sayfalar-)

*

Birden ışıkları sönen
bir şehir gibi değil,
y-a-v-a-ş-ş-ş y-a-v-a-ş-ş-ş (yıllar içinde)
içim karanlığa gömüldü.

Karanlığa gömüldü ruhum.

*

Gecenin içinde
pencerenin önüne götür beni, yüzümü rüzgara çevir,
şehrin ışıklarına çevir, yıldızlara kaldır;
Dünya en gizemli halindeyken öleyim
ya da iyileşeyim,
her şey bir fısıltı ya da uzak bir homurtuyken-

Pencerenin önüne götür beni, yüzümü rüzgara çevir.

Lefkoşa (ışıklarımızın söndürüldüğü yıl, 1994
Kurşun Kalem Edebiyat Dergisi / Eylül - Ekim 2010 / Sayı 7