NEKAHET DÖNEMİ

Her gün bir sözcük yitiyor insandan yana, birkaç harf
dünya gömülüyor her nefesle birlikte göğsüne
sokaklarda buluyorsun yalpalayan sesini
işçilerin gününü eskiten bir dilim ekmekle
çıplaklığın tarihi seni yitirmekle başlıyor ansızın
âşıklar birbirini gömüyor sessizce
taze bir mezar gibi açık kalmış ağızları
yeşil gözlü bir hançer ihanetle öğreniyor eğriliğini
sonra deli bir kamaşma, aranızda engereğin teması
herkes kendi âhir yolunun seferîyken dünyada!

İnsan kendiyle yalan arasında kalan bir talansa
aramızda bozulan bir yeminse çözülen yumruğu
bakışlar soğuk bir renk çizer alnına
elbet yara bile özler kabuğunu
poyraz kendine selâmet diler yaşatmak adına
bozdukları tüm yeminlerden çekiyorsun ellerini
yoğurdukça şekillenen bu insan kilinden
her nefeste yeniden dirilse de avcundan üflediğin har...

Zihne asit, tene iksir damlatan bir varoluşla dansın
her gün her gün bir çıngırağın sesini büyüten iktidar
banka kuyruklarında bekleşen halk
bu yarım tümceleri bitirmeye çalışan müntehir
sen de dayan dağların sağrısına
şehrin ağzı böyle zalimken
yeryüzü kavrulup, göçmen kuşlar sularda dibi bulmadan
yelelerine tutun adı konulmamış sevişmelerin
belki bir torpil perdesi aranızda yaşananlar
ateş denizinde yüzen bir güneşin başlangıcında.

Bir kez daha hayatlasın yaşatan sapaklar adına
uğultusunu duyurmamak inadına kaparsın ağzını
bu homurdanan tufandan geriye ne kalırsa
bıçağıma sürüklenirken bulursun gölgeni
kirpiklerin tuzlu hâlâ, dudakların hazır tutuşmak için
hayat, benden dönüyorsun ama içinde kopuyor fırtına.

Her gün bir paragraf yitiyor insanlıktan, birkaç tümce
geceye oyulmuş karanlığın esneyen gözleri...


Afrodisyas Sanat / Sayı 21, / Mayıs-Haziran 2010