FETHİYE'DE BİR GÜNÜN ŞİİRİ

Uzaktaydın, -sesimin değeceği kadar uzak
bütün gün kuru yaprakları topladım asmadan.

Kedimiz köşeden beni izledi, düşen dalları.

“Söz ölmedi”, (ölmez daha!) dedim
bir çift sarı kelebek geçip giderken
daha var öğlene, daha var uzun ayrılığa
Babilli o başıbozuk tümceye.

Ölümü böyle unuttum
-ölümü hep unuturum ben
bir pinpon raketinin altından çıktı
yavru tosbağa. Bahçeyi sularken
can erikleri siyahtı, pembeydi hatmiler
“bu bahçe” dedim, “bu dünya
akar gün boyu bayırdan denize.”

Bir alakarga sesini uzatıyordu, bir kırlangıç
yerine alışıyordu bir taş daha
yatağının rahatlığında susan çayları düşündüm
geçtiğim köprüleri, Evliya Çelebi tuttu
yapraklardan bir dünya açtı önüme.

Seyahatname: İşte böyle dedim, sustum kendime.

Varsın herkes kendi yalanını şifa sansın
bize evdir, dünyadır, sevgilinin omzu bile.

-Başka nedir ki dünya dediğimiz de?



ŞİİRDEN dergisi, Sayı 1, Eylül-Ekim 2010