Kök de ben

Ben ölüme sizden uzak değilim
Hepimiz ona yakınız çünkü
Ama benim yüreğim
Kurtarılmış sıra dışı.

Böyle düşünmez her insanda yürek,
Böyle kanatlanmaz göğüs kafesinden:
Sen gecesin,sen ağaçsın,
Kök de ben.

Sen şimdi bitkinsin ağırdı yükün;
Affettim seni,o
Yaşam içre savrulurcasına
Yapraklara karışmış olan,duymadın

Ne anlatıyordu bana,esirgeyip durana,
Deri kemiğe döndün korku yüzünden
Bak sen denenensin,
Kök de ben.

Kapadıkça kapadın pencerelerini,
Ne çok da küçüldün;
Benim büyük uzayımda kaybolmakta
Senin minicik dünyan.

Oysa seni çok tanımıyorum da
Ve bunca kalabalık değildim önceden;
Demek ki sen namluda bir kurşunsun
Kök de ben.

Bütün ölüler cesaretlenmişler öylesine
Gelip bulmuşlar birbirini
Sevginin rastlanmamış böylesine
Böyle geniş ve sınırsızına.

Belki sonunda bir şey olacak
Gerçeğinde tasarladığın
Elveda bana,söylüyor ağzın:
Kanatlanmaktayım,düşünmekteyim.

Bir yolum ben,ince uzun
Ve sonunda kapanacağım.
Ben maskene en vefasız yüzüm,
Görürsün şimdi:bende yitti görüntün
Bir aynada yitercesine.

Böyle yaptın ve bana
Binlerce yalanı doğru kıldın sen
Ölüm sana gülümsedi:küçümsercesine.

Kök de ben.