SONSUZLUK VE BİR GÜN

Seni uyandırmasın istedim
Rüzgarı
Ve geceyi uyandırmaktan korktum
Çok uzakta
Tek bir yıldız damlasıydın
Sokakların ıssızlığını taşıyan
Soğuk bir namlu gibi hissettim
Enseme dayanan geceyi
Köpek sesleri yankılanıyordu
Bir umuttu
Revolverdeki son mermi
Ağıtımı hazırlayan

Günlerce ağladım kıyısında
Seni yitirdiğim denizin
Ağladım
Tek bir ağacı kalmayan
Ormanıma bakıp
Gecenin gözbebeklerinde
Müntehirleri bekleyen uçurum
Derinleşiyordu

Ruhu kavi kılar mı
Tene değen kurşun
 Devam etmeli
Hayat denilen menkibe
Tek bir damla bile kalmadı
Gözpınarlarımda
Geceye siper etmek için

Dalgalar kamçılıyor
Darmadağın küpeştesini gemimin
O kör fener bekçisi çıkmasın yoluma
Zifir karanlık
Beni alıp gömmesin
Hece taşlarının nöbet tutuğu o beyaz
 Karanlık

Ne kadar tökezleyip
Diz çöksem de bu uzun yolda
Büyük değildir
Şehrin generali
Bir şair kadar

Doğmak için gecede
Kayıp yıldızlar gibi
Gençlerin alnını damgalayan
Kına geceleri
Sona erdiğin de
Doğacağız yeniden
Batıda doğuda
Biz şair kardeşler

Hezeyan misali
Aşkı boğan kıskançlık
Heyhat!
Bu yüzden
Rüzgar öpmesin istedim seni
Ve kilit vurdum dudaklarına
Yalnız kendim tatmak için
Küpten sızan nadir şarabı

Ve masada
Boşaldıkça şarap kadehleri
Akşam da yaklaşıyor
Bu bedbaht eden melâl
Sonsuzluk
Yaklaşıyor

Boşaldıkça şarap kadehleri
Teselli eder mi
 “ kader” kelimesi
Hayat
Kılıç gibi keskin
Şarap gibi acı
Ömr paramparça
Ve acı bir şarap tadında
Ayrılıklar

Bir anlık
Haşmetli mazi
Renklerini  alıp gitti
Kader yazılı
Çürük bedenimin gerildiği
Çarmıha baktıkça
Nafile!

Bana rüzgarını yolla
Tenimi delik deşik etsin
Attığın kurşunlar

Sonsuzluk
Bir gündür aslında
Tek bir gün
Ve bir gün
Daha büyüktür
Sonsuzluktan