MEZİLLER ARASI SONNET’Sİ

                                      Berna için…

ben, bir mevsimdi günlerden mart aylardan aşktı
kaybolmalardan geldim ve yürüdüm kırık aynalardan…
gördüm nicedir ufalanan o sözler o yırtık vedalardan
sarkarak düşen ve birden çoğalan bir yaraydı

dedim bu da iyidir “âh yaldızlı ve çorak”
neyin nesiyim kimin sesi sordum çok kere
içimin çoşkusu; o nehir evet seni elbet bulacak
derken uzaklar yakın, yakınlar uzak olan o menzilde…

yüreğimin dağları çöküyor be hey sevdiğim!
sana dair ne varsa bir sır gibi bildiğim benim
tâ derinlerde oluyor kabaran bir ateş

hangi yalnızlık ağırlığınca bu kadar taş eder
gibi üzerime devrilir; yüzümde ince bir keder
âh yol aldım da yollarda bunaldım öyle serkeş!