KARDEŞİM İNSAN

verdiklerini almadan susmayacak
biliyorum,
kudurdukça kuduracak
durmayacak!

 gouguin tabloso kadar vahşi, ilkel
dönmezsek en başa
anımsayamazsak en eskiyi
tarih daha kırmızı akacak

bırak yastığın  taş olsun
sonsuzluğu fısıldasın kulağına
‘öldüren insan’ olmadan önce
biz neydik sahi?

unuttururken hız her şeyi
gidemiyoruz madem  aklımızdan
buzulları paramparça bu akıl denizinden
delirsek de kurtulsak

başımızın üstünde asılı duran perde
yoksulluğumuzu örtünüyoruz karanlık gizinle
dünyanın giderek soğuyor kalbi, soluyor gözleri
kardeşim insan, tablodaki karanlık vahşi.


mühür/mart-nisan 2008