BİR YÜZ BİR YAŞAM

I
iyi bilirim demiri kendi kalbimden,
diyor, kolları savaş artığı
tornacı Hoska
yüzünün atlasında bir çöl oturur.

orada vuruldu kardeşim Durdica
çek ellerini kızımdan, diyordu annem–
anne ağlama... ağlama anne,
Kosova dağlarında neyimiz kaldı.


II
güller açmaz mermi değen toprakta
bana güzel şeylerden sözet ey insan
ayrılık hep hüzündür baştan ayağa
–unutma, her yara kendine kanar.

yüzleri suya düşer kadınların
gölgesi bukle bukle kan
suda bir çocuk çırpınır gözleri gurbet
       nerden geldin a çocuk
       hangi dağın gülüsün
       böyle ürkek
       göğ / s / ünde kanatsız kuş...
bana geldiğin yerlerden sözet
yıkılan çocuk yüreğinden
bu dağlar böyle dağlar
daha çok var geç ölmeye


(Damar 108, Mart 2000)