Vaktin Elif Yüzü

asri bir
esinti kesti yolumu
bakırdan bir gök kapadı
tarifsiz yanımı
rüzgarı beni yaktı

damarda ki suskun göl
baskın geldi uykuya
fesleğen akşam
serildi suya
demlendi rüya

göynük orman yine
şiire yakıldı bir süre
kalemin çocukları
düştü yâr'e
nefesleri yandı

harmanımdan çağrı var
vuslâtın yalnız kalan
çırpıntısına dönük
maverâ'da
olağan bir hâl var
ışığı bize sönük

sen hep çoğal
elif yüzü vaktin
eksilirim ben

yaz'93