Evden uzakta

“Masal bitkileri sarıyor kafamızı,
kendi mitine tapıyor herkes;
Babil, yıkıldı çoktan!”

Souad; Benimle gelir misin?
Bu akşam ayrılıyorum şehirden; eve giden son şiirle.

Benim de pırıl pırıl bir çöl yaşıyor içimde,
Evimi ellerinde taşıyan.
Ayakları deniz, köpürüyor,
Yemişler yüklü bir nehir dökülüyor
Narin bileklerinden,
Yüzüne çarpıyor suyunu.
Sırtını mavi saçlı dağlara yaslamış
Avuçlarında telleri.

Sedir ağaçlarım da vardı üstelik,
Çakıl taşlarım,
Kertenkelelerim.
Göğsünü dağ rüzgârlarıyla dolduran güzel mağaram;
Şimdi sen ol.

Souad; Bana öyle bir söz bağışla ki;
Burada olmayalım artık.