çığlık

kayıp bir kentin içine doğru yüzüyorum
ardım sıra kalanlar, eskitiyor yüzümü
evcilik oynayacak yaşı çoktan geçtim
sesim ses oluyor rengine, duymuyorsun...

çiçeklerin bağdaş kurup oturduğu kırlar ne kadar uzak şimdi
renklerin griye çaldığı yüzyılda yaşıyorum...görmüyorsun
yağmur değil ardın sıra dökülen, kentler ağlaşıyor...uyuyorsun.
bu kadar uzak mıdır ki akreple yelkovan, hiç kesişmedikleri
- günler dolanıyor tenime.

yaprakların kahverengiye çaldığı akşamlarda
- saklanıp bahçelere susmak geliyor içimden.
bir çiğ damlası düşerken toprağa nasıl can verirse
- öyle can veriyorum ellerinde!

yosun kokusunun karıştığı günlerde...denizi görmeden
- çığlıklar atıyorum.
bir çığlığım, senden kalan, çığlıklar atıyorum... duymuyorsun.

alperakdeniz@tiyatrosu.org