sarhoş kentin yollarında

saati on iki diye gördüm saat kulesinde
sonra değişmediğini fark ettim, yaklaştım durmuştu
izmir’in zamanı yoktu artık ne zaman gelsen kıştı
yol kenarları buz biriktirmiş
solmuş papatyalar, fesleğenler
son oyundu
bu güneş
bu ay
ve bu yıldız
üçe de işe yaramıyor, hakimiyet
bulutun

onlar ki;
sarhoş bir kentin karını eritemiyorlar
deniz utandı denizliğinden yumuşatmıyor havayı

bir insan nasıl özler sevgilisini yolda yürürken
yasaksa ona dokunmak ve üstüne üstlük aynı kentte
hatta aynı mahalleye taşınmak üzereyken

saçım, yüreğim dağınık
tekrar kurmak gerek saati
bu şehrin dokunulmazlığı mı kaldı?
el değmemiş neresi var
her gün kaldırımlar yapılıyor, yollar uzuyor
susuyoruz, aramıza insanlar, apartmanlar giriyor
konuşacak çok şey var bugün sadece evlenelim

durdur saatleri gitmek zorunda değilim
annen baban yok zaten, hiç doğurmadılar seni
beklemiyorlar geleceğini
sessiz ol gidiyoruz uzun pencereli eve
boyayalım odalarını kırlangıç yuvalarına dokunmayalım
kediler de gelsin eşiğimize, bırak ihanet etsinler sahiplerine
elbet bizim de olur bahçeli evimiz, köpeklerimiz olur bir sürü
bu hayatın hesabını vermeliyiz çocuklara
biraz yeşil ekmeliyiz körfezin bulanık sularına
resim yapmalısın her gece ben kapını çalmalıyım
şiir demeliyim, şiir saatin geldi
uyandığında öyküler okumalıyım tekrar uyuyana kadar
söylemiştim sana yemekten anlamam tuzu biberi fazla olur
her şeyi sen gibi pişiririm kararını tutturamam ölçülerin
hep böyle seveceğim seni

uyan gidiyoruz artık hesabı ben öderim
ağzım bira kokmuyor eminsin değil mi?
eskiyen saçlarım omuzlarıma geliyor artık
enseme şaplak indiremiyor hocalarım
lisenin bildik şakalarını da yapmıyorum
her zaman söyledim, dinletemedim ben büyümemeliydim
annemle uyumalıydım sabahları süt içmeliydim
söyle babama ben büyümemeliydim
ellerimde kalemler olmalıydı kömürleşmemeliydi tırnaklarım
beni büyütme, kalsın pencereme yapıştırdığım kartlar
fotoğrafların dursun odanın bir köşesinde
sarhoş kent ayıkmak üzere birkaç güne kadar gidelim.

alperakdeniz@tiyatrosu.org