ÖLÜM İYİLEŞMEZ

A    gökyüzünün altında söylenmeden 
       duyuluyor gizem: menzilsiz ölüm
       mahrem sözüdür tanrının; iyileşmez. 

       gemisini terk eden deniz ferahlığıyla
       dolanır yeryüzü yalnızlığına, ateşi
       sözle dağlar ve dağılır tekil endişe
       dışım içime doğrular: ölüm iyileşmez.

B    ömrüm söz vererek başladı ve sündü
       çakılı yörüngesine; özenle aranan
       bir rastlantı sanki adımda: ölüm iyileşmez. 

       kâğıt taşar ve taşınır uçurum bilgisi
       dipnotta dinlenir çağcıl imge: tanrım!
       beni kıstır benden kus bedenimi;
       azalt beni gerildiğim çokluktan.

C    uzuyor yeraltının sarmaşığı, aklım
       bağışlanmaz sevap kuyusu, üflemeli
       keman kokularıyla tütsülenir an1am- 

       her balığa bir boğulma imgesidir dil;
       öznesiz ölüm köpürür ö harfinden
       gramersiz koro ... ve kreşendo: ölüm iyileşmez ..

D    körler için bir replikse renk, bana da
       yeryüzünde yer aç demekmiş ölüm
       susmak mı? elbette yapılan bir şey. 

       yazı gelse boğulacak dengesi ölümün
       tura gelse ben düşerim kendimden 

       kubbe bir çizgidir yüzümde- ölüm iyileşmez.

(Varlık  1188, Eylül 2006)