Mermer Öğütmek

Sözcüklere can ver Tanrım! Bak işine karıştım

Çöple selamı kestim, altın tozuyla
İkindi lambasıyım, ne ışıtırsam
Şiir: Leoparın derisinde kuş resmi
Olarak duruyor, artık yazmasam

Deri değiştirme tarihi geçmiş bir yılan
Yazarken dikkatimi çekiyor hep nedense
Benden önce nasıl düşer ayışığı kuyuya?
Hem mermer hem değirmen olunan yerde

İnsan ölümden önce aşka yenilir
Yenilir şair dediğin yazdıklarına
Kul olmayı reddeder, Tanrılığa soyunur
Sözcüklerden oluşan çöplüğün ortasında

Bardakta mavisini yitiren deniz suyu
Halinde içiyorum tuzlu kendimi
İrkildim! İrkilirim yazmadığım zamanlar
Kuş dediğin leoparın kendisi

Ah! Kendimden çıkan sonuç olarak
Şiir, insan ruhunun çölüne yağmur
Üslubuyla konuşmaktır diyorum
Bir şiire başlıyorum ve yağmur

Dizeler halinde çiseliyorum


Abdülkadir Budak
Kum Dergisi Mayıs 2002 sayısı