BİRİNCİ ÂYİN

Karanlıkta büyüttüğüm hiçbir şey eksilmedi.
ne varsa olanın gövdesiyim. seni gövdemden
                                       geçenlerle yaşıyorum.

tozla ve rabbin telaşıyla kaldırılırken ölüler
bir yüzün tercümesine
takılıp yaşamayı denediler

geride kalanlar

gecenin gümüş
kızı sustukça
ona bakanlar rabbin
rendelenmiş halleri
             aşağıdakiler
kağıtların
hışırtılarını duydular
 
tülde en kısa yol
camdı
             sırladılar
ve
bir gövde giyinip
naftalin kokan odalarda
bakmanın hatırası
               kalsın istediler

(Üç Ayın Kırk Ayini’nden)