İSYAN

çocukmuşum
göl birikmişim ovaya
çiçekler açtırmış annem ipeğe
babam gelmiş de
düşümde yaralı atlar

anne beni uykuna göm
beni incine
aşk yaradır dönülmez
koşturan bir at
tenimde dörtnala
ezberime aldığım ellerin
gözlerin yalnızlığı havlayan
ne yapalım böyle dursun
saksıdaki çiçeğin yeri
gri evraklar çantamda

doğrusu nedir aşk yalansa
teskin ettiğim, edildiğim
odalarca sevişmek
bir V'yi açıp ortasından
dişlenmiş elma rengi
uzanıp gözlerim doğuya
aşkmışım gibi yirmi dört yaşım
kar açtırmış zamana cemal
gördüğüm rüyaysa eğer
gülmüşüm
babam gelmiş de

kalbimdeki mabette yerin evren kadar sevgili

Varlık Mart 2002