GÖZLERİM İSTANBUL

üşüyor kanatları semanın
bir bakıştır tepelerine
kaldırıp atıyor yekpare güllerini
buram buram memleket kokuyor
yeşilse yeşil
maviyse mavi
kan çanağına düşmüş elleri
İstanbul ağlıyor görmüyor musun

herkes mecnun
bir sen leylasın
söğüt yapraklarına kazınmış
isimsiz baş harflerin
suyuna çalınmış gözlerin
ekmeğini banıyor aşıklar
yıkılsın duvarları sinsi düşüncelerin
içim yanıyor
İstanbul ağlıyor görmüyor musun

bilirim yalnız değildir sokak araların
soğuk suratlı duvarlarında
bir pencere kenarına sinmiş
yakılası yıllarına inat
hala çözmedin dillerini
çözülsün zincirleri körpe duyguların
çıkar üstümdeki âh gömleğini
bırak gideyim
İstanbul ağlıyor görmüyor musun

ben unutmadım seni sevgili
İstanbul unutmuş
sana söylüyorum duymuyor musun