Ağlayan Bir Güne Senfoni

Bir aşk kendine yolcudur
Tırmanırken bir kadının eprimiş saçlarına
Bir gün bu şehirden gidersen
Bir im, bir sözcük, bir anı bırak bana
takılıp gelmek için ardına
Kendi evrimimi yaşarım aşkımızda yar
Seni en çok seni bir muska gibi
bütün yollar sana düğümlü
Martı çığlığıdır telaş dolanan ayaklarına
Açılmamış mektup zarfı gözlerinle
seni nasıl unuturum sevdiceğim söylesene
İp kopuverir birden
Tutuşur karantina aşklar
Yamalı parmaklıklar örer zaman
Hüzünlü yalnızlıklar taçlanırken
sevgi kanar…
Harmanlanmış dünleri bohçalarken sandığına
Martı kanatlarından süzülen mavileri yakala
Yaşamın çelik okları yorgun ayakları yaralar
Gecenin alnında ürpermiş bir gül incecik ağlar
Her aşk kendine yolcudur
Tırmanırken o kadının eprimiş saçlarına

Sevgilim hep çocuk kalalım.