Anlamazlar Elinde Ömrüm

Çocuk ömrüm iki oda bir salondu
ıssızlığında kaybolurdum evimin
umacılar beklerdi kapılarda
varsılların temizliğine giderdi annem
kuş beslerdim ben koynumda
kasnaklı uçurtmalar yapardım
tini mini hanımı çalardı babam
içtikçe kırılırdı cümbüşün telleri

Beynimin içindeki trenler
yolcusuz kalkıyor garlardan
güneşin battığı yöne doğru
düşlerimi dumanıyla savurup
hüzün topluyor ıssız ovalardan
yakıyor genzimi gurbet kokusu
anlamazlar elinde ömrüm ömrüm
dağbaşları kadar yalnız
derin sular gibi uğultulu

Aklımı bulutlara salardı ya
şimdi yanıyor aşkın merdiveni
suları kanıyor yüzdüğüm denizin
unutuşun girdabına kum yağıyor
yorgun gözlerimde hep o tansık;
sıyırıp şalından ince bedenini
zehrini kusuyor damarlarıma
abanıyor üstüne aşkın ve şiirin
içine düştüğüm çöl iflah etmiyor beni

İki oda bir salondan çıkmıştım yola
dünyanın sokaklarına sığmıyorum artık
özsuyun türküsüymüş hüznün panzehiri
rengi ve kokusu kıvamıymış gül olmanın
anlamı rafa kaldırıp da kendini arayanın
sarsılıyor saltanatı hayatın yollarında

Uçurumlara köprü oldu ömür trenim
ayışığını damıtıp ellerimle ördüm
yıkılan duvarlarını ham kalabalığın
bu yüzden yorgunum biraz da bungun
hüznümü çitiledikçe ak elleriyle annem
köpükten atlara biniyor umudum
ben o çamaşırcı kadının oğluyum hala

Ay;Kasım 2001