Taş Düştüğü Yerden Kalkar

                                   -12 Eylül’ün yıldönümünde-

 

Dehledik geceyi dağların sırtında yıldızlara basa basa

Nal seslerimizde söküverdi şafak, boy/l/adık ufukları

Bulvarlar şaşkın, ovalar utanmıştı suskunluğundan

Sürüklemiştik rüzgârı doludizgin utkunun harmanına

 

 

Ödenemez borçların kan deryasına bastı geçti bir Evren

İzi kaldı zakkum kokulu; gölgesi düştü yıldızlı doruklara

Islak türkülere sardık çiçek tozağını kırlarımızın

Acıya alıştı sessizlik, çağlayanlar ıslıkladı bilincimizi

 

 

Solan yiğitliğiydi hayatın, kendisi değil asla

Yangınlara mıhlanmış çisenti, geremez çarmıha beklentileri...

Uçarı suların ödediği bedele saklıdır umutlarımız,

Değmeden anısı bitmemiş düşlerin kanayan aynasına.

 

 

Şimdi gölgesini arayan raylarca tuzlu yorgunluktayız

Susturulduğumuz ıslıkta kilitlenmiş kalmışız paramparça

Rengi bir, sofrası bir farklı kimliklerde paslaşıp duruyoruz

Yarılmış söylemleri tenis topunca bir atıp bir tutuyoruz

 

 

Dumansız yaşamların coşkulu izleriyle dağlanmış acılarda.

Zaman havuzunda halkalanan dalgalar, dalgalanan halkalar,

Ya solgun unutkanlıkların boyut atlaması gibi yayılır

Ya.... düşlerimizi astığımız duvarlarda çözülür bu kırağı.

 

 

Gün gelir fırlar, sisin kucağına saklı kırık anılar

Ödediklerimiz sayılır en sivri özlemlerin borcuna

Günlerin kızardığı uçurumlardan uçururuz atlarımızı

Taşar, eylem eylem dağıtır köpükleri, kuşatılmış dalgalar....

 

Ali Ziya Çamur