evli bahçe

neler çekmiyor ki ayaklarımdan

yumağı çözülüyor abartılmış kışın

dokunaklı bu son karın ağrıları

ağır aksak durakları yürüyorum

duvarlar sarkmış dallar

bana ellerini çoğaltıyor bir çınar

 

kulağım mevsim gövdelerine dayanmış

 

içinde güneş uyuyan

taze bir ekmeği çook beklemişim

evimde kuşsesi resimler

omuzlarım konacak imgelere hazır

 

bir başka bileni yok gibi

gelirken bana hep aşk

su yürümüş kalkmıştır toprak

olup bitene üstündeki gelinciğe

 

kokmuş kokmamış bütün çiçekleri derdim

bağışlanan ellerim defne sürgünlerine kesik

ağaç gölgelerinde biten utangaçlıklar

sarıldı boynuma serildik

 

açılan göğsüm kafesim bahçe renginde

kaplanmış bu adres defteri bir kuşun

kaybolmuş uçurtmalar yaşlı adamların

kaplumbağalarsa taşınan çocuklukların

 

o büyük saat nerden baksan uyar

 

güllerin ilkyazdan bu yana kanadığı doğru

taçlı dikenli dizelere doğru

eylül sürüklendi de eylül oldu

bir kulak bırakıyor bana bir ses

aşkın oyuklarında

hiçbir mevsimin çakılı kaldığı da yok yoksa