LİMON ÇİÇEKLERİ

uyku tutmazdı
geceleri buluşurduk ayazmada
yıkanan servilerdi ruhlarımız
dudağımızda kanayan eski bir rum şarkısı
şarap kadar buruk soğutulmuş ağzımızda
hayat yanımızdaydı
nefesi hırçın öfkeli fısıldardı bize
yeşil hat’tın kara yazgısını

önümüzde haçlılardan kalma kale
sevi’ye aşka dostluğa cunta
kaçamayışımızın desenleri kaldı
katedral duvarlarında
kaç yıl geçti üzerinden
gotik harabesinde çakılı kalışımızın
bıraktığımız güvercinlerle
uyuduk uyanmadık bir daha

bu yüzden toprağımız ağrılı
tanrılar yanıtsız bize
dağlar tırmanır yıldızlara dumanlı
yıldızlar düşer Akdeniz’e
uyruksuz

bu yüzden
limon çiçekleri kokarız
uzaktan birbirimize