SÖZCÜKLER III

-Ender Üren Özkan’a


Öyle, ah vah edilecek;
bir ahval değil, halim!
Ama;
çıtkırıldım bir ruh taşıyorum zahir.
Sanırım bu yüzden
içime, zamanı zonklatan,
ölü çocuk fotoğrafları düşüyor, arada bir.
Nasıl bir geçmişte kalmış?
Adı Yaşar’mış, annemin ilk çocuğunun adı,
yaşamamış.
Yaşar’ın ardılıyım malum, ihsan edilmiş!


Çok gençken İhsan’ı, isyana vurdum;
yani adamlığın mihenk taşına,
Nâzım’ın dediği gibi “çok şükür”
alacaklı çıktım.
Hiçbir dostumu aldatmadım.
Temkinli yaklaşsam da inanıyorum hâlâ,
gençliğimde tüm inandıklarıma!
Oysa, değişti çok şey...
Değişmemiş görünse de...

Şimdi, kör topal sürükleyip götürdüğüm yaşam,
yaralı, artık bir yaşamdır, biliyorum.
Felekle gecikmeleri oynuyoruz;
oyalanayım derken,
kendi kaleme gol atıyorum.