KIRIK GÖKTAŞI

Asla kazanmamış ki kule
Asla kazanmamış ki mağara
Aslım, daralıyor aslıyla başkalığa

döşeklerde kan yok –şükürler olsun-
kopya çocuklar koşuyor bahçelerde
geleneksel gerdeği bozmuş kızla dul
dil izleri büyüyor tüysüz gövdelerde

can damarı yırtılmış totemlerin
dikelmiyor kıkırdak ağaçları
sürtünüp emdikçe birbirini ‘v’ler
kısık omuzlar giyiniyor yeryüzü

dondurulmuş bilinçler uzaklarda
su arıyor boşluklara giden gemiler
denizleri kuruyan ahtapot kanat takmış
koyunlar, kurt avlıyor bozkırlarda

ne acayip orman bu, ağaçsız
çakmak diliyle yanan gece taşı aç
piramitten yükselen tuz kokusu,
hortuma sarılan buğday kayıp!

zamanıdır kapı ardı ırz nöbetinin
yeni ilâhlar inmiş yakıcı bulutlara
metalini kavrayan et sevinçli
kasgiysiyle çoğalıyor cinnetdeniz

yelkenler zifiri şarkılarla şişmiş
tırnakları okşuyor insan müsveddesi
hâlâ kör, hâlâ sağır, hâlâ unutkan
öldürecek toprak arıyor kırık göktaşında