Dünür Alayı

Ne çok severdi beni dedelerim!
Yazları sırasıyla yanlarına giderdim:
Bir Emirgan'a, İstanbul'a, bir Uşak'a sevinçle.

Kucaklarından düşürmezlerdi beni hiç,
pamuk elleriyle tutarlar ellerimden, gezdirirlerdi:
Uşak'ta meyva bahçelerinde, Emirgan'da sahilde.

Öyle pahalı hediyeler alamazlardı bana ama
sanırdım ki o yıllarda en güzel dünya,
iri şeftali, sulu ayva, bir de elma şekeriyle kos helva.

İlk erkek torundum ben,
çok beklediler beni, çok sevdiler çok,
üzmedim ben de hiç onları.

Biri; alaylı biri, nice zahmetin sonu,
Baltalimanı'nda meşhur Patri'nin şefgarsonu.

Öteki, nice istasyondan sonra
hayatı koca bir tren, kendi emekli olmuş,
devlet demiryolları kondüktörü.
-annemdedir hâlâ düdüğü -

İki dedemi de görmedim ben.
Biri adımı veren, adı Derviş,
sırım gibi, yaman,
öteki çok önceleri göçmüş benden,
masmavi gözlü Selanikli Süleyman.

Adam Sanat / Ocak 2002