schiele'nin 'sarılış'ı

koyu hatları beraber yalnızlığın
çıplaklığı çıplaklıktan düşüren.

dışarıda sabit bir kar yağıyor.

hayat pastelleşmiş
gergin uyanılmış, soğuk uyarılmış gibi,
odanın opaklığı donmuş gibi kaslarda

kiremit ve haki ve siyah ve sepya
bir sabaha akmış geceden sızan ukde
ve birikmiş zamansızlığın mat barajında.

adamın bedeni
kavruk bir pompei ateşinden mi
yoksa bir yokluğun bıraktığı
hacme ulaşma gayretinden mi.

kadın gerisinde her şeyin;
kadın gerisinde bedenindeki her kavisin,
göğüslerindeki belirsiz bekleyişin.

hiç kahvaltı yapmayacak iki figür yalnızca,
yine de hissediyoruz
edilgen saldırganlığını karnımızda
yirmi sekizinde ölen ressamın
ve hatırlıyoruz kendi kahvaltısız sabahlarımızı
ve yokluğa sarılmalarımızı

dışarıda sabit bir kar yağıyor.

nasıl yaşar, nasıl ölür bir ressam bilmiyoruz
ve bilmediğimiz düşüyor
dünyamızı tamamlayan bütün somut şeylerden.

çok kalmamalıyız bu pastel sabahta
yoksa biliyoruz ki birikecek dışarıda sabitlik,
yoksa içine alacak bizi pastel
ve hapsedecek
koyu sınırlı bir eskizin
pıhtıdan hücresine.