SUYU ŞİİR BİLDİM SUSUZLUĞU AŞK

sesinin kokusu var
şiir parlatan ince parmakları

gerekçeli bir rüzgârın
tende belâgat burcusu

dünyayı hep unuttum
bütün dillerini yuvarlanmış karanın
suyu şiir bildim susuzluğu aşk

nedensiz bir terk edişti suya aşınmak
eskiciye devredilen kullanılmış ırmak

kirpik gibi kardeş gibi
sessizce döküldükçe göğsüne ormanın
anneyi yakan uzun esmerlikti

sesinin kokusu var
kalbimi titreten mahcup itibarı

boşluğu hep unuttum
içimde büyüyen sökülme arzusunu
sadakati şiir bildim
sadakatsizliği kâğıda dağılmayan mürekkep

dönüşsüz bir yolculuktu suya göçmek
kerpiç evde kavlayan kimsesizlik

dem gibi kuytuluk çöl gibi
büyüdükçe ayak dibinde sıtmalı çocuğun
babayı yıkan ıslak suskunluktu

sesinin kokusu var
sağdığım her gülün yanaklarında
benzersiz gümbürtüsü

gülü şiir bildim
gülsüzlüğü gücünü yitirmiş en elzem sihir

böyle de güzelsin yok/su dil..!

sadakatsizliği kâğıda dağılmayan mürekkep

Azad Ziya Eren