Arif DAMAR, 1925 - SAVRULURKEN KAR
Kar savrulurken
Günler günlerdir aralıks1z
Ben de savrul savruluyorum
Yetmiş yılın ötesine
İki kardeş yan yanayız
Bir sac mangalin önünde
Uzatmışız ellerimizi
Arada karıştırıyoruz
Soğuk çok soğuk küllerini
Tek kıvılcım bile yok
Çekmiyoruz yine de
Anamız ayakta
Bakıyor pencereden
Kar savrul savrulurken
Güneş açıyor birden
Birden bir ses bir avaz
Esmer bir yüz
Sokaktan geçip giden
Pamuk attıran
Pamuk attıran
Anamız konuşuyor kendi kendine
Sen de aç ben de aç
Gel sevişelim hallaç
Şiiratı, Yaz Kitabı 2004
| 
