Mehmet Mümtaz TUZCU, 1950 - GÜLİZİ
Bıllık bulla, İşkil Ana, yom yordurur yorucuya
İki bellik çifte uyluk dipdibe çıksa kuşluğa
"Erim ağam kem kahpede!.. Efem tez dadandı ele!..."
Erkeç karnı keser diri, ahşa kurcalar görmeye
"Dölbeşiğin canfes mÜhre! Başka can yok tok sedefte!"
Koç süsüğü yırtar oysa, atar tıp tıp tandan önce
Cımbar cırnaklar pembeyi, tutsak tutkal, narin gonca!
Kara satır! Apaz kiril kaçar eri, erir taze
Kaşüstüne köz yaz bize! bir de körse batnın dibi
Çöz rastıği, narı harlat, değiş, boyan, ne yazgısı!
Leş okurmuş bilicisi!... Sen al ele. Kan mı şirden?
Umulmadık bir şiirden ağir, kalın kopsun dizen
Ciğer sihri, deşik sünger: sütsüz pençe tutmaz efe
Yanak, şakak, kâkül gezdir boğ sülüsü sürte sürte!
Şimdi gerdanı atlas, dökme kulaklı bir güzel
Hayrat bir yel zer perdeyi ayırmasa diye korkar
Dost gülmesi dili göynüğü! kanar o Gül yad şaykına
Yanar durmaz çifte kahır düşte bile saç altında
Madem elmacıksız elman, aç perçeme katmer ekle
Ut avutmaz dut kuduzu: kiraz kuzgun, şarap sirke!
Nar pıhtısı, emsiz yumru! yedirmez dövmesiyle
Kitap-lık Ocak 2004
|
