Ayşe NALÂN - CEHENNEME KURULU
Uzakta çıplak bir dal
uçunca, kuşlar titriyor
bir saatin kalbine dokunmaktan kırılıyor
bibloları meleklerin
doyuracaksan beni önce
gözlerimden doyur
hıçkır, yüzündeki o en çorak topraktan
yüzümün yokluğuna yakın ol
bu gitmeler neden uzaktı unuttum
hiç dönecek kimsem yoktu ki
ben bu aynalar ve saatlere adımı kurduğuydum
ah en kötüsünü yaşatın iyi kılmak için beni
herkese iyi kendime kötü kaldım, susun!
çırpınan bir suya karşı öptüğüm şu dudaklar
dar bana, yok bana benden başka anı
akrep ve deprem aşı ve kuş
ürker oldum
kanatların sessizliğinden
içerisi daha güvenli çıkmayalım
işitince anımsardım
sol yanıma uzandı mı zaman
guguklu bir kutuya kapatılmış kuş neden ötsün?
siyah dantelalar, çıtçıt ve kopçalar
kutusundan uyanacak bir tarlatanın
gelinliğini biçiyorlar, paslı makaslar
içerisi daha güvenli çıkmayalım
uzun ve sessiz
kısa ve kış
kuş ölümleri
kendi matemindesin işte
kendi sonunu tatma eğiliminde
herkes sevedursun kendini
hiç su vermediğim bir Afrika menekşesineydi
ismim, ömrü neyse, adı Ayşe
kirli camlardan çok caddelere düşerdi mevsimi
öl desem ol anlardı -ölse ya
etindeki yeşili okşasa biri
uzaklara bakan gözlerimi döndürürdüm en fazla
bakar ve öldürürdüm şiiri
ah mutlu kurulmak hiç yakışmazdı bana
herkes sevedursun kendini
(Üç Nokta, Sayı 6)
| 
