Timuçin ÖZYÜREKLİ, 1950 - AYNAYA HER BAKTIĞINDA
ne kadar yalnızsın, ne kadar kendinden uzak!
gecenin sessizliği ve karanlığı gizler aşkını
umutlarla yelken açtığın denizlerden için kırık,
ellerin boş, tükenen bir kalple dönersin akşamları
ne kadar yalnızsın, ne kadar kendinden uzak!
kim söylese şarkını, türbelerin eşiklerinde mumlar,
boğulur haykırışlar, kuşların cıvıltılarına gizlenir
açan güllerin yapraklarında şebnem olur, ölürsün...
ne kadar yalnızsın, ne kadar kendinden uzak!
terk etmiş eski zaman güzelleri, tenIeri esmer,
akasyalar açarken baharı kucaklayan hint bülbülleri,
geçmişi unutur, unutulursun, kimse anımsamaz seni...
yoksul sofranda söylenir durmadan acılı türküler
çoğalır buzlu camların arkasında timsah gözyaşları
yüzünü nereye dönsen bir ihanet kucaklar gövdeni
ah! ne kadar yalnızsın, ne kadar kendinden uzak!
aynaya her baktığında...
Eski, Nisan 2005
|
