Metin CELÂL, 1961- YAZIN SONU
sararır mevsim, terk etmeye hazırlanır
yorgunluk basar, çöküveririz bulduğumuz ilk yere
bir sıcaklık ararız, kaçarken yakalayacağımız
ürpersek de çıplak vücutlarımızı sunacağımız gün ışığı
o uyuşukluk haline yakınlaşan tenler
üşürüz, yine de bırakmak istemeyiz sahili
havlulara sarınıp son kez yattığımız öğle uykuları
başımızı annemizin omzuna koyup kurduğumuz düşler
belki de budur özlemle ardından baktığımız
bırakıp giden aşk, ıslaklığı kaçamak öpücüklerin
kararır ve yiter gökyüzü ile birlikte
serin bir rüzgâra dönüşür, yağmura
yalnızlığımızı giyiniriz sÜzerek anı olan sevgilimizi
yolcu ederiz; bir melek olsun, bahara gelsin dileğiyle
kanatlarını da götürür giderken, tüm neşemizle birlikte
artık sadece kendimizi sarar kollarımız
sahil hazırlanır ıssızlığa, sonbahara, kışa
el sallar ardımızdan duşun son damlalarıyla
Varlık, Kasım 2005
|
