Mehmet ERTE, 1978 - ÇÜNKÜ BEN BİR GÜLÜM
Ne kadar yaklaşırsam yaklaşayım doldurmuyor aynayı yüzüm
Burdayım ben, gözlerimin içinde oturuyorum
Gözlerim yüzüme atılmış bir çarpı
Islık çaldım ve bozdum düzenini yıldızların
Bir çanağa su koydum ve yazgısıyla oynadım denizlerin
Üstüme biraz kan bulaştıysa, benim kanım.
Hiçbir şey duymadım
Hiçbir ulak varmadı buralara
Hiçbir çağrıya uymadım ömrüm boyunca
Bozacak tek bir yeminim olmadı
Tek bir tövbe etmedim şimdiye değin
Ne anlatabilirdi ki zeytin ağaçları, küstüm gölgelerine
Denize girdim fakat vermedi bana dokunduğu kıyıların tadını
Hiçbir kıyıda görmedim uzaklara çatılmış bir ufuk
Ama vardı yine de her yerde bir oluş
Ama nerdeydi benim gözlerime denk olan bakış
Nerdeydi benim nesnem
Nerdeydi benimle birlikte şavkıyacak olan?
Bir şeyler olmaktadır başlangıçtan beri
Çalılar arasında bir şeyler olur, yosunlar arasında bir şeyler
Rüzgârlar arasında.. dalgalar arasında...
Yusuf’un gömleği olur, Musa’nın asası
Davud’un sapanı olur, İsa’nın çarmıhı
Olur yine bir şeyler daha bir şeylerin yanı sıra
Ben de olurum belki ama önce bir şey bulmak gerek
Sözgelimi, elime bir asa alabilirim ama bana vuracak kaya gerek
Öyle bir yaşarım ki bir çarmıhı hak ederim ama çarmıha İsa gerek
Beni de saysınlar artık olanların arasında
Beni de katsınlar hesaba
Bensiz olunca eksik kalanı bulayım
Denize bir taş attım ve dedim ki ben de taşla birlikteyim
Ama taşın düştüğü yere düşmüyorum
Aynaya baktım ve dedim ki işte benim çarmıhım
İşte ben burdayım, gözlerimin içinde!
Madem taşamıyorum kabımdan, devrilip döküleyim
Dökülsün dudaklarımdan
Dökülsün rüzgârın bütün limanlarda yaktığı ağıt
Madem demir alamıyorum, dalgalar söküp alsın beni
Düşünmek istemiyorum artık ötesini
Yelkenim yırtılır, bordam dağılır diye korkmuyorum.
Alçalma’dan
|
